door Ben van Hengstum
Zondagmiddag 26 juni werden de European Bowhunter Championships na een uitzonderlijk natte ‘parade of nations’ geopend. Dit tweejaarlijkse toernooi, waarin alle schutters uit bowhunter disciplines met elkaar de spreekwoordelijke strijd aangaan, wordt dit jaar verschoten in de bergen rondom Saalbach-Hinterglemm in Oostenrijk. Dit dorp kennen we normaal gesproken slechts van de wintersport, maar deze zomer is het volledig omgetoverd tot een walhalla voor boogschutters. Een forse delegatie van 51 schutters van de NHB neemt deel aan deze competitie.
1740 deelnemers
De lokale boogschietverenigingen, ondernemers en lokale overheden hebben werkelijk alles uit de kast getrokken om de 1740 deelnemers de faciliteiten te bieden die gewenst zijn. De organisatie is een waar hoogstandje. Er is een groot centraal terrein waar geoefend kan worden op tientallen 3D dieren van groot naar klein, er is op elk parcours uitgebreide catering aanwezig, souvenirs kunnen worden gekocht en diverse voor schutters interessante winkels zijn ingericht. In de omgeving zijn 13 parcours uitgezet volgens de officiële IFAA regelementen en er is een centrale evenementenhal. Alle skiliften draaien deze dagen bijzondere tijden om schutters de bergen in te krijgen. Het moet een enorme logistieke en administratieve klus zijn om een dergelijk toernooi neer te zetten. Maar hoe het ook zij, de Oostenrijkers hebben deze klus op voorbeeldige wijze geklaard.
Controle van materialen
De eerste zaterdag en zondag konden schutters zich melden in de centrale evenementenhal voor de boogcontrole. Alle schutters dienden zich te melden bij een in zijn of haar discipline gespecialiseerde official voor een controle van de materialen. Vooraf was duidelijk aangegeven wat wel en niet toegestaan is in een bepaalde klasse. Even eenvoudig gesteld: verschillende kleuren veren aan je pijl mag wel, maar verschillen de lengte, diameter of spinewaarde mag niet. Voor de klassen zonder vizier moet de boog uiteraard helemaal verschoond zijn van welke markering dan ook. Je zou een beschadiging zomaar eens als richtmiddel kunnen gebruiken. Treurig voor Robby Bosma was dat zijn longbow werd afgekeurd op een minimale reflex, waardoor hij in de recurve klasse moest meeschieten. Compound schutters dienen de snelheid van de pijl te beperken tot 300fps en er rekening mee houden dat die snelheid bovenop de berg wel eens hoger zou kunnen zijn door de ijle lucht. Pas na de materialencontrole mochten schutters door naar de inschrijving. Met een tas reclame en een programma, plattegronden en schema’s werden de schutters heengezonden.
Parade of nations
Zondagmiddag werd in Hinterglemm verzameld voor een ‘parade of nations’. Een activiteit die vergeleken kan worden met de opening van de Olympische Spelen, zij het dat het hier boogschutters betreft die weliswaar een land vertegenwoordigen, maar ook allerlei bekenden uit andere landen tegenkomen. Je zou het voorspel voor het opstellen van de landenteams gerust een chaotische reünie van oudgedienden kunnen noemen. Uiteindelijk vind iedereen dan zijn eigen landenteam en gaat een bonte optocht, afgewisseld met lokale harmonieën door de dorpsstraat van Hinterglemm. Afgezien van de stromende regen en de kou was het een gezellig weerzien en hebben we het oranje equipe waardig gepresenteerd. Hoezo geen EK voor Nederland?
Verschillende rondes
Van maandag tot en met vrijdag worden er parcours gelopen door de diverse klassen. De schema’s worden steeds aangeplakt op het centrale terrein en gepubliceerd via internet. Iedere schutter schiet 4 wedstrijden, te weten twee maal een zogenaamde ‘unmarked animal round’, een ‘3D standard round’ en een ‘3D hunting round’. Om met de eerste te beginnen: die is vrijwel gelijk aan een standaard wedstrijd zoals we die in Nederland kennen. Verschil hier is dat de telling anders is en bij de grotere doelen ingelopen wordt na een misser. Na elke pijl die je mist, loop je dan naar een plok die een paar meter dichterbij staat. De ‘3D standard round’ kennen we in Nederland niet of nauwelijks. Je schiet dan op elk doel twee tellende pijlen. De ‘3D hunting round’ is vergelijkbaar met een hunterronde zoals we die in Nederland ook wel kennen. Op elk doel schiet je dan één pijl, maar de telling is dan weer afwijkend: 20-16-10 voor respectievelijk ‘inner kill’, ‘vital zone’ en ‘wound’. Juist deze laatste twee rondes maken het verschil. Wie zuiver schiet, scoort veel punten.
Niet zonde gevaar
Deelname aan het EBHC is niet geheel zonder risico. Zeker het door de bergen struinen, buiten de paden om, levert wel eens problemen op. Van de Nederlandse deelnemers hebben we inmiddels helaas ook enkele afvallers moeten noteren. Wout Noteboom en Marjolijn van de Ven hebben helaas moeten afhaken vanwege knieblessures en Damian Vaes is niet gestart. Op maandag werd de wedstrijd op het hoogste parcours, bovenop de Hochalm, tweemaal stilgelegd vanwege mist. De schutters waren niet meer in staat om de doelen te zien, terwijl die op maximaal 55 meter staan.
Feest
De Europese kampioenschappen zijn een serieuze aangelegenheid. De sfeer van onderlinge saamhorigheid, gedeelde passie en gezonde competitie die heerst bij Nederlandse toernooien, tref je op een dergelijk groot toernooi als het EBHC net zo goed. Zo ontstond na de officiële opening een feestje in de sporthal van Hinterglemm, waarbij oude bekenden elkaar weer troffen en nieuwe vrienschappen werden gesloten. Overdag tijdens een wedstrijddag zag je tientallen high fives en boxes door schutters gemaakt worden na een mooi zuiver schot; een teken van waardering en respect terwijl er toch een competitie gaande is. Bijzonder was ook het spontane dansfeestje dat er ’s morgens bij de briefing ontstond; ik zou toch zweren dat de Nederlandse dames hier een voorname rol hebben gespeeld. Kijk gerust even op internet, diverse filmpjes hiervan gingen viraal het net over.
Bont gezelschap
Uitbundig was ook de prijsuitreiking, waarbij de winnaars in de diverse klassen in het zonnetje werden gezet. Maar gelukkig niet eerder dan dat het organiserende team van vrijwilligers uitgebreid in de spotlight werd gezet. Het applaus van de deelnemers -een staande ovatie- hield minutenlang aan. Het feest dat daarna werd gehouden werd voor de toeschouwers steeds verwarrender. Kon je aan het begin van de avond nog gemakkelijk de Nederlandse equipe herkennen aan de fel oranje shirts, werd dat met het verstrijken van de tijd steeds lastiger. Zoals gebruikelijk bij een internationale wedstrijd verwisselden vele oranje shirts van eigenaar waardoor er dus steeds meer Italianen, Fransen, Engelsen, Duitsers en Oostenrijkers in oranje rondliepen. En als gevolg daarvan werd de Nederlandse club steeds bonter gekleurd met verenigingskleding uit heel Europa.
Resultaten
Via de site van de organisatie (www.ebhc2016.at) werden gedurende de week de vorderingen van de schutters gepubliceerd. Op basis van de resultaten werden de schutters na twee dagen opnieuw ingedeeld. De laatste wedstrijddagen stond je dus met schutters van ongeveer gelijk kaliber. Dat geeft een extra stukje spanning in de strijd.
De Nederlandse delegatie heeft zich kranig geweerd in het buitenlandse. We weten dat we ons als Nederlanders lastig kunnen meten met het Duits sprekende deel van Europa.
Niettemin is het gelukt om een aantal medailles mee terug te nemen naar de lage landen:
- Frank Korzilius – 1e JMFSR (junior male freestyle recurve)
- Yente Hagendoorn – 2e JFBBR (junior female bare bow recurve)
- Rick Janssen – 2e YAMLB (young adult male longbow
- Sjan van Dijck – 1e AFBBR (adult female bare bow recurve)
We hebben dus zeker bij de jeugd een aantal talenten die het ook op Europees niveau prima doen!
De eindresultaten zijn allemaal online te vinden op http://ebhc2016.at/de/ergebnisse/
