Bij de familie Van Haasteren uit het Brabantse Sleeuwijk gaat veel van de tijd zitten in handboogschieten. Doortrainingen en als sociale bezigheid, maar ook in wedstrijdverband. Moeder Marcella is meermaals Nederlands kampioen 3D-schieten, terwijl dochters Larissa en Quincy beiden goed presteerden op het EK.
Bij het betreden van het huis van de familie Van Haasteren wordt meteen duidelijk welke sport nummer één is: handboogschieten. In de keuken staat een bak met tientallen pijlen erin, terwijl ook de bogen netjes maar zichtbaar liggen opgeborgen. Dat ze in huize Van Haasteren kunnen schieten, blijkt uit de prijzen in de halfgevulde kast in de keuken. “De rest hebben we opgeruimd”, zegt Robin met een lach. Normaal is de keukenkast volledig gevuld met behaald eremetaal in het handboogschieten, maar ze staan voor een verhuizing.
Robin is de vader van Larissa. Met de oudste dochter, die op het moment van het interview in Japan is, begint de passie voor handboogschieten in de familie Van Haasteren. Net op het moment dat ze op zoek is naar een nieuwe sport, leest Larissa de boekenserie De Grijze Jager van John Flanagan. “Het leek haar leuk om te schieten en uiteindelijk zijn we terechtgekomen bij de vereniging St. Sebastiaan in Oosterhout”, vertelt Larissa’s moeder Marcella. “Ze wilde het liever niet alleen doen en het leek mij ook leuk. We hebben samen een introductiecursus gedaan. Daar leerden we de basis van de sport. Na een half jaar vroegen we Larissa of ze ermee door wilde gaan. Een meid van dertien jaar wil nog weleens veranderen en dan zouden we nieuwe materialen voor niets aanschaffen. Maar ze wilde dolgraag verder.”
Niet veel later wil ook jongste dochter Quincy handboogschieten. Op dat moment gaat ze al vaak mee met haar moeder en zus. “Ik was er zelf waarschijnlijk nooit op gekomen, maar ik ben ook in de sport blijven hangen. Van mensen op school krijgt ik altijd dezelfde reactie over handboogschieten. ‘Huh, kan dat als sport?’, reageren ze dan.” Voor het gezin is het niet alleen het spel dat trekt. Het schieten van wedstrijden in het weekend is óók een sociaal uitje. Marcella: “Het is echt ons meidendingetje geworden. Hoeveel ouders hebben kinderen die de hele dag op hun kamer zitten? Ik mag vrijwel ieder weekend met mijn dochters op pad en mede daardoor hebben we een hele leuke band. Dat vind ik eigenlijk nog het mooiste van alles.”
Robin heeft ook weleens een pijl geschoten richting een blazoen of 3D-model, maar heeft niet het geduld van zijn vrouw en dochters. “Ik ga wel altijd mee. Ik vind het leuk om te mountainbiken en die wedstrijden handboogschieten zijn vaak in het bos. Negen van de tien keer is er een mountainbikeparcours in de buurt en zit ik de hele dag op de fiets. Sinds drie jaar zit ik alleen óók tot over mijn oren in het handboogschieten. St. Sebastiaan moest verhuizen naar een andere locatie en precies op dat moment ging onze voorzitter op wereldreis. Er moesten gesprekken gevoerd worden met de gemeente, banken, aannemers… Niemand wilde het overnemen en uiteindelijk ben ik maar voorzitter geworden.”
Nu de overstap naar de nieuwe locatie en de bouw van het clubhuis zijn voltooid, is hij een stuk rustiger met het reilen en zeilen van St. Sebastiaan. Toch is Robin in een drukke periode nog steeds zeker één dag in de week bezig met de schietclub. “En mijn vrouw en dochters zijn in een drukke periode zo drie dagen per week in de weer met handboogschieten.” Robin schiet in de lach, want hij beseft dat de hobby waarmee zijn vrouw en dochter zo’n zeven jaar geleden begonnen behoorlijk uit de hand is gelopen. “Het wordt steeds gekker. Normaal maakte het ons weinig uit waar we naartoe gingen op vakantie, maar nu moeten ze toch minimaal twee of drie parcoursen kunnen schieten tijdens onze vakantie.” Met zo’n acht leden van de club reizen moeder en dochters gedurende het jaar door het land om wedstrijden te schieten. Ze merken dat de sport populairder is geworden. “Zeker voor corona moest je klaar zitten met je computer, omdat je anders te laat was voor de inschrijving van wedstrijden”, vertelt Marcella. “Net of je een Coldplay-ticket moest bemachtigen”, haakt Quincy daarop in. “We zaten soms met meerdere computers klaar om door de inschrijving heen te komen, haha. We hebben met z’n drieën niet per se grote doelen, maar willen gewoon naar ons kunnen blijven schieten. En het liefst telkens een beetje beter.” Dat ze in Frankrijk Europees kampioene 3D-dieren schieten is geworden bij de jongvolwassenen, vertelt Quincy niet. Ze loopt er liever niet mee te koop. Daarin lijkt ze op haar moeder, die vier keer nationaal kampioene is geworden in het 3D-schieten. Larissa werd al eens tweede op het EK. Na enig aandringen beginnen ze twijfelend over hun successen te vertellen. Robin heeft er minder moeite mee. “Ze zijn gewoon hartstikke goed”, vertelt hij, terwijl hij vol trots de half gevulde prijzenkast laat zien.
Een volgend doel zou het WK in Finland kunnen zijn, maar ze twijfelen nog over deelname. Al zal het WK er vast nog eens van gaan komen voor de familie Van Haasteren. “Binnenkort zal het namelijk nog gekker worden met handboogschieten”, lacht Robin. “In ons nieuwe huis hebben we een veel grotere tuin. Daar zal een mooie baan komen te liggen, ja. Daar kunnen we zeker dertig van die 3D-dieren kwijt. Dan is het helemaal handboogschieten dat de klok slaat bij ons thuis.”